عاشورای غزه

زیر لب زمزمه می‌کنم؛ آه از کربلا! آه از کربلا!

دخترکم خوابیده و شیشه شیرش را محکم چسبیده است. 

به صورتش زل زده‌ام؛ قطرات اشک آرام آرام بر پهنای صورتم می‌غلطد و در بالش فرو می‌رود. 

تصاویر کودکان قحطی زده غزه، به شدت منقلبم کرده است:

پدری که جسد طفل معصومش را شتابان می‌برد تا به دل سرد خاک بسپارد. جسد که نه، گویی سالها از مرگش گذشته و نصیبش از تن کودک، بیش از مشتی استخوان نیست.

مادری که در تلاش است بدن نحیف دختر جوانش را روی تخت بیمارستان جابجا کند. از او نیز جز پوست و استخوان نمانده است...

برای دل خودم روضه می‌خوانم؛ شاید اندکی آرام شود. 

عجب روضه‌ی مجسمی!!!

می‌گویند: عاشورای دیگری در حال رقم خوردن است؛

کربلا، غزه است، 

یزیدیان، سربازان صهیونیست،

و کودکان و زنان و مردانی بی‌گناه، در حصر مطلق.

راستی، به کجا باید فرار کرد تا صدای العطش و ناله‌های الجوع کودکان غزه را نشنید؟!

وجدانم می‌گوید: جایی در این عالم نمی‌یابی که صدای مظلومیت غزه بدانجا نرسد؟!

و من با دلی شکسته، دست به دعا برمی‌دارم و زمزمه می‌کنم: 

خدا کند نباشم و عصر عاشورای غزه را نبینم.🥺