۱۸آبان
وَ إذٰا وَقَعَتِ الْوٰاقِعَةْ...
در صور دمیده می‌شود؛
و آدمیان، وحشت‌زده از قبرها بر می‌خیزند. بسان ملخ‌هایی، سرگردان و حیران، به هر سو می‌جهند...؛
وحشتی ناگهانی و هولناک که زنان آبستن، حمل خویش می‌افکنند و مادران، شیرخوارگان خویش، رها کرده، می‌گریزند.
به راستی، از چه فرار می‌کنیم و به کجا می‌گریزیم؟!
از گناهانی که هر روز کوچک و کوچک‌ترشان می‌انگاشتیم؟!
از آن معرکه‌ی پر وحشت، به کدام سرای امن می‌گریزیم؟!
آیا گریزگاهی می‌توان یافت؟!
وَ لٰا یُمْکِنُ الْفِرٰارُ مِنْ حُکُومَتِکْ
