به نام خدا
در آن صبح دل انگیز بهاری که با آواز خوش خروس های محله شروع شده بود، اتاق قالیبافی مادرم، بستر حادثه ای عجیب بود. آن روز مادر مثل همیشه سماورش را روشن کرد و بساط نان و پنیر و چای شیرینش کام اهل خانه را عسلی. اگرچه صبحانه ، بدون حضور پدر برای من که به شدت به او وابسته بودم چندان لطفی نداشت، اما چاره ای جز صبوری نداشتم.ماموریت های پی در پی پدر م، گاه دلخوشی های کودکانه ام را به ترس و دلهره تبدیل می کرد.ترسی که گاه مرا مجبور می کرد کلید درب حیاط را زیر بالش پنهان کنم تا به خیال خام کودکانه ام مانع رفتنش شوم و آنگاه صبحی طلوع می کرد که به جای کلید، مقداری پول زیر بالش می دیدم؛ پولهایی که هیچ وقت مرا خوشحال نمی کرد و دوباره رفتن و نبودن و ندیدن پدر را به دنبال داشت.
بعد از خوردن صبحانه ، طبق برنامه ای که مادر برای ما مشخص کرده بود؛ من و خواهر کوچک ترم زهرا مشغول شستن ظرفهای صبحانه شدیم و خواهرم مینا هم مشغول آب و جاروب کردن خانه . بقیه کارها مثل آشپزی ، پخت نان ،شستن لباسها ، قالیبافی و ...با مادرم بود. آن زمان من کلاس سوم دبستان ، مینا دوم دبستان و زهرا اول دبستان بود. مثل همیشه بعد از انجام کارها ، سرگرم درس و مشق و بازی می شدیم . روزهای جمعه مادرم سرش خیلی شلوغ بود. باید خمیری تهیه می کرد و نان می پخت، لباسهای ما را می شست و...
تا ساعت نه صبح کارهای روزمره ی ما تمام شده بود.