نیمه های شب است و شهر در خاموشی مطلق؛
در آسمان اما غوغایی برپاست...
و خانه نبی رحمت(ص) محل آمد و شد فرشتگان ...
اهل آسمان حال غریبی دارند؛
شادمان از لحظه وصال حبیب و محبوبش؛
و ناراحت برای زمینیان که زین پس از این وجود نازنین محروم خواهند شد...
فاطمه و علی زانوی غم بغل گرفته ؛
و چشم بر جسم بی رمق پدر دوخته اند تا دیدگان خود سیراب کنند...
آنگاه روح مطهر با فوج فوجِ ملائک با علی و فاطمه و حسن و حسین , وداع کرده و مدینه را غرق ماتم...
✍🏻بارقه
این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست
این چه شمعی است که جانها همه پروانه اوست
رقیه جان! نازدانه حسین >>ع<<
دستان تو برای در آغوش کشیدن آن همه درد، کوچک بود.
و پر کشیدنت، از همه دردناک‌تر.
کاش مثل برادران و پدر،
مثل عمو و عموزادگان،
خود به استقبال مرگ می‌رفتی.
یا چون اصغر شش‌ماهه،
درکی از تیر و نیزه نداشتی،
آه...!
دختری سه ساله...،
پس از روزها فراق و دلتنگی...،
روزهایی پر از درد و رنج و شکنجه...،
چگونه جان نسپارد، دختر...؟!
چگونه از طپش نیفتد، قلب...؟!
چگونه تهی نکند، قالب...؟؛
وقتی قفل شود نگاه دختری، به رگ‌های بریده و...،
سر بی‌پیکر پدر؟!
اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یٰا بِنْتُ‌الْحُسَیْنِ، اَیَّتُهَا الْمَظْلُومَةُ الشًهِیٖدَةْ
امام حسین علیه السلام:
نیاز مردم به شما از نعمتهای خدا بر شما است، از این نعمت افسرده و بیزار نباشید
نزهه الناظر،ص ٨١
السلام‌علیک‌یا‌اباعبدالله
