"سلام بر حسین، همو که بزرگوارانه خون قلب خود را در راه محبوبش بخشید و ثارالله شد..."
این نه سلام منِ ناچیز، که سلام امام حیّ، مهدی زهراست؛ به جدّ غریبش، حسین!
آقای غریبم! در قربانگاه کربلا، بر تو و یارانت چه گذشت که فرزندت، حجت‌بن‌الحسن(عج)، هر صبح و شام در ماتمت خون گریه می‌کند؟!
کدام رخداد بزرگ؟
کدام امر عظیم باید برای بشر رقم می‌خورد که خون قلب تو بهایش شد؟!
گویی حق به محاق رفته بود و آشکار شدنش، خونی پاک طلب می‌کرد
آری! تو خون خدایی و بهای تشخیص حق از باطل.
تو خون خدایی و با تو، پرده‌های شک و تردید فرو می‌ریزد.
تو خون خدایی و با تو، چهرهٔ تزویر و ریا فاش می‌شود و حقیقتٍ دین خودنمایی می‌کند.
و تو ای انسان! قدر خویش بدان،
و قدر عزیزترین خونِ به‌ناحق‌ریخته در صحرای کربلا؛
همو که خونش، رهین هدایت تو شد،
تا از تاریکی جهل رسته و راه سعادت و نجات بپیمایی...
✍️بارقه